Σχεδόν για έναν ολόκληρο αιώνα η αντιμετώπιση των κιρσών στα πόδια είχε εξελιχθεί ελάχιστα. Ο ασθενής προσερχόταν στον γιατρό του λόγω των διογκομένων φλεβών που είχε στα πόδια. Ο γιατρός μόνο με την κλινική εξέταση που περιελάμβανε την λήψη ιστορικού, την ψηλάφηση των κιρσών και σε μερικές περιπτώσεις την εφαρμογή ορισμένων κλινικών δοκιμασιών, αποφαινόταν για το είδος της θεραπείας που θα ακολουθηθεί. Οι θεραπευτικές επιλογές περιοριζόταν στην συντηρητική αντιμετώπιση (ελαστική περίδεση των κάτω άκρων και ελαστικές κάλτσες αργότερα), στην σκληροθεραπεία (με όποια υλικά χρησιμοποιούσαν τότε) και στην κλασσική χειρουργική επέμβαση. Δεδομένης της δυσκολίας στην κατανόηση της αιμοδυναμικής συμπεριφοράς του φλεβικού συστήματος στον άνθρωπο (από τα πιο θαυμαστά αλλά και δυσνόητα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού), όλοι οι ασθενείς υποβαλλόταν ουσιαστικά στην ίδια ακριβώς επέμβαση. Η επέμβαση όμως αυτή, δεν αντιμετώπιζ πάντα τις φλέβες που είχαν πρόβλημα, ενώ πολλές αιτίες δημιουργίας κιρσών ήταν τότε άγνωστες ή δυσκολο να διαγνωσθούν ή δεν υπήρχε τρόπος αντιμετώπισης.
