Σκληροθεραπεία
Τι είναι η Σκληροθεραπεία Ευρυαγγειών (μικρο – σκληροθεραπεία)
H σκληροθεραπεία είναι η μέθοδος που συστήνεται παγκοσμίως από τις επιστημονικές κοινότητες ως η καλύτερη για την θεραπεία των ευρυαγγειών. Είναι μια ασφαλής και επιτυχημένη μέθοδος που έχει σαν σκοπό την εξάλειψη των ενδοδερμικών και υποδόριων φλεβών που ανεπαρκούν με την έγχυση ειδικών ουσιών (σκληρυντικών) μέσα σε αυτές. Οι διάφοροι σκληρυντικοί παράγοντες προκαλούν βλάβη στο εσωτερικό τοίχωμα των φλεβών. Αποτέλεσμα αυτής της επίδρασης είναι να μετατρέπονται οι φλέβες σε ινώδεις (σκληρές) χορδές.
Η Σκληροθεραπεία είναι αποδεδειγμένα αποτελεσματική
Η σκληροθεραπεία άρχισε να εφαρμόζεται περίπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Παρόμοιες προσπάθειες θεραπειών είχαν αναφερθεί και μερικούς αιώνες πιο πριν! Η σύγχρονη εποχή της σκληροθεραπείας ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, με την καθιέρωση βασικών αρχών και τεχνικών που είναι ασφαλέστερες και πιο αποτελεσματικές. Μεγάλη ώθηση δόθηκε κατά τη δεκαετία του 1990, με την υπερηχογραφική παρακολούθηση και καθοδήγηση καθώς και την τυποποίηση παρασκευής σκληρυντικής ουσίας σε μορφή αφρού.
Η Σκληροθεραπεία σήμερα
Η επίδραση των σημερινών φαρμάκων στο εσωτερικό της φλέβας είναι άμεση και αποτελεί το έναυσμα για να ξεκινήσει η διαδικασία της σκληρυντικής αντίδρασης. Μπορεί να παρατηρήσουμε την ευρυαγγεία να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας, αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή μιας διαδικασίας που μπορεί να κρατήσει μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί. Το ορατό της όμως αποτέλεσμα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό μετά από 4 ως 6 εβδομάδες. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει νόημα να επαναληφθεί μια συνεδρία στην ίδια περιοχή, νωρίτερα από αυτό το χρονικό διάστημα. Το μέγεθος, το πλήθος αλλά και η ανταπόκριση στη θεραπεία των ευρυαγγειών και των φλεβεκτασιών του κάθε ασθενή θα καθορίσουν και τον αριθμό των συνεδριών που θα απαιτηθούν προκειμένου να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Αντενδείξεις κι επιπλοκές της σκληροθεραπείας
Απόλυτη αντένδειξη για σκληροθεραπεία είναι ασθενείς με γνωστή αλλεργία στο σκεύασμα, ασθενείς με σοβαρή ή/και οξεία συστηματική νόσο, ασθενείς με αποστροφή (φοβία) για τις βελόνες. Οι επιπλοκές της σκληροθεραπείας των ευρυαγγειών με σύγχρονα σκεύασματα είναι ήπιες και συνήθως παρoδικές. Από τις πιο συχνές είναι η μελάχρωση του δέρματος (η εμφάνιση καφέ γραμμής πάνω από την πορεία της φλέβας που υποβλήθηκε σε θεραπεία), η εμφάνιση πολλών μικροσκοπικών κόκκινων αγγείων στην υπό θεραπεία περιοχή, ενώ πιο σοβαρές επιπλοκές όπως θρόμβωση, νευρολογικές διαταραχές, αλλεργία, θεωρούνται από πολύ ως εξαιρετικά σπάνιες.
Η σωστή εκπαίδευση, η γνώση των αρχών και των περιορισμών της σκληροθεραπείας και η υψηλή κατάρτιση, μπορούν να περιορίσουν σημαντικά την εμφάνιση ανεπιθύμητων παρενεργειών και να αποτελέσουν την προϋπόθεση επίτευξης του επιθυμητού αποτελέσματος.
Προκειμένου να επιτύχουμε το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα στη μικροσκληροθεραπεία, πρέπει να έχουμε ένα στρατηγικό σχεδιασμό που να λαμβάνει υπόψιν σφαιρικά την παθοφυσιολογία των κάτω άκρων και συνολικά του ασθενή πριν από κάθε θεραπεία. Η θεραπεία των ευρυαγγειώων είναι η πιο «απαιτητική» πράξη στη σκληροθεραπεία γιατί πρέπει να ικανοποιήσει πολύ υψηλά αισθητικά κριτήρια. Η ειλικρίνεια και η επαρκής επεξήγηση στον ασθενή είναι εξίσου σημαντική με την πολύ καλή τεχνική της σκληροθεραπείας.
