Χειρουργική Αντιμετώπιση
Η κλασική χειρουργική αντιμετώπιση των φλεβικών παθήσεων
Από τις αρχές του 19ου ως το τέλος του 20ου αιώνα, η χειρουργική αντιμετώπιση ήταν η εξής: Ο ασθενής υποβάλλεται συνήθως σε γενική αναισθησία ή επισκληρίδιο. Ο αγγειοχειρουργός επεμβαίνει ψηλά στο μηρό (μηροβουβωνική πτυχή) και πίσω από το γόνατο (ιγνυακή χώρα), αποσυνδέοντας το επιφανειακό φλεβικό σύστημα από τις φλέβες που βρίσκονται βαθύτερα στο πόδι. Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στην αποσύνδεση και όλων των μικρότερων φλεβικών κλάδων που βρίσκονται στις περιοχές αυτές. Επόμενο βήμα της επέμβασης είναι η εκρίζωση των κυρίων φλεβικών στελεχών του επιφανειακού φλεβικού συστήματος. Η εκρίζωση γίνεται με την εισαγωγή μέσα στη φλέβα του εκριζωτήρα (stripper). Στη συνέχεια η φλέβα δένεται πάνω στον εκριζωτήρα και ο εκριζωτήρας αποσύρεται, αφαιρώντας μαζί του και τη φλέβα. Η επέμβαση συμπληρώνεται με την αφαίρεση μέσα από μικρές τομές των διογκωμένων φλεβών στην περιοχή της κνήμης ή και του μηρού αν υπάρχουν. Το πόδι του ασθενή περιδένεται με πιεστικό επίδεσμο. Μετά την παρέλευση 7 – 10 ημερών ο ασθενής αφαιρεί τα ράμματα και φοράει ελαστική κάλτσα.
Σήμερα, μόνο σε ένα μικρό ποσοστό ασθενών, περίπου 1% – 2%, λόγω ανατομικών κυρίως ιδιαιτεροτήτων, υπάρχει περίπτωση να προτιμηθεί η χειρουργική αντιμετώπιση, σε σχέση με τις πιο σύγχρονες μεθόδους.
Τα σοβαρά μειονεκτήματα της χειρουργικής αντιμετώπισης
Είναι φανερό ότι η χειρουργική αντιμετώπιση είναι αρκετά τραυματική κι απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ιδανική. Αρχικά μάλιστα εφαρμοζόταν εντελώς «τυφλά», καθώς δεν υπήρχαν οι υπέρηχοι ώστε να διερευνηθεί το φλεβικό σύστημα, αλλά και αργότερα όταν η χρήση των υπερήχων περιοριζόταν σε απλή «χαρτογράφηση» των κιρσών. Ουσιαστικά όλοι οι ασθενείς υποβαλλόταν στην ίδια επέμβαση και φυσικό ήταν τα αποτελέσματα να ποικίλουν. Επίσης η λεπτομερέστατη αφαίρεση των φλεβικών στελεχών αποδείχτηκε πως αποτελούν την κυριότερη αιτία υποτροπής των κιρσών που αντιμετωπίστηκαν με την κλασική μέθοδο. Μάλιστα το ποσοστό υποτροπής σε μερικές μελέτες αναφέρεται ιδιαίτερα υψηλό (της τάξης του 10%- 20% κάθε χρόνο). Η ύπαρξη τομών, εκτός από πόνο, είχε το μειονέκτημα να εκθέτει τους ασθενείς σε κίνδυνο μόλυνσης και φυσικά το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν πολύ φτωχό ως απογοητευτικό. Τέλος η ανάγκη γενικής αναισθησίας, ή ραχιαίας ή επισκληριδίου αναισθησίας τα μετέπειτα χρόνια, ήταν μια ακόμη επιπλέον επιβάρυνση για τους ασθενείς.
Οι μικροφλεβεκτομές
Εξέλιξη της κλασικής χειρουργικής μεθόδου είναι οι μικροφλεβεκτομές. Τις εισήγαγε ο Ελβετός δερματολόγος Muller τη δεκαετία του 1950 κι έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς καθώς έχουν πάρα πολύ καλό αισθητικό αποτέλεσμα. Αυτή η μέθοδος έχει σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την κλασική μέθοδο αλλά και πολλά από τα μειονεκτήματά της.
Αυτοί είναι οι λόγοι που όλες οι διεθνείς επιστημονικές ενώσεις δεν αναφέρουν την κλασική χειρουργική μέθοδο ως πρώτη επιλογή για την αντιμετώπιση των κιρσών αλλά προτιμώνται οι νεότερες μέθοδοι.
